Αντικείμενο της έρευνάς μου είναι η επιχειρηματική νοοτροπία: ο τρόπος με τον οποίο οι επιχειρηματίες ορίζουν, θέτουν και μεριμνούν για τα καθήκοντά τους, καθώς και οι συνέπειες που έχουν γι' αυτούς και τις εταιρείες τους αυτές οι αποφάσεις και λύσεις.

Αν και έχω ένα μεταπτυχιακό στα Οικονομικά, θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο έναν εξερευνητή και ιχνηλάτη, επιστήμονα, ή ακόμα και καλλιτέχνη, του κόσμου της επιχειρηματικότητας. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στις μεγάλες ομοιότητες που εντοπίζω ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τους επιχειρηματίες.

Στην τέχνη, όπως και στην επιχειρηματικότητα, δεν μπορείς να διαχωρίσεις το «ποιος» από το «τι» όταν κρίνεις συγκεκριμένες ενέργειες και πράξεις.

Σκεφτείτε το: ο ζωγράφος χρησιμοποιεί πινέλα και βούρτσες, ο συγγραφέας στρέφεται στη μαγεία των φράσεων και των λέξεων, ο μουσικός επικαλείται τις νότες και τις συγχορδίες. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι επιχειρηματίες έχουν μπροστά τους μια παλέτα αξιακών αντιλήψεων: το πώς οι πελάτες αντιμετωπίζουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους.

Οι αληθινοί καλλιτέχνες, όπως και οι αληθινοί επιχειρηματίες, αντλούν νέες ιδέες, έννοιες και νοήματα από τον ίδιο τους τον εαυτό. Το ίδιο το φαινόμενο της τέχνης και της δημιουργικότητας βασίζεται στη δημιουργία κάτι πρωτότυπου και μοναδικού, κάτι έως τώρα ανύπαρκτου. Η δημιουργικότητα είναι η γέφυρα που ενώνει αυτούς τους δύο κόσμους: τον κόσμο της τέχνης και τον κόσμο της επιχειρηματικότητας.

Όταν ένας επιχειρηματίας διαθέτει μοναδικές ικανότητες, όπως το να βλέπει ένα πρόβλημα από μια νέα σκοπιά και να ανακαλύπτει την πραγματική του αιτία, οι ικανότητες αυτές τον εξυψώνουν στο επίπεδο των σπουδαίων καλλιτεχνών.

Ο Ουγγροαμερικανός βιοχημικός Άλμπερτ Σεντ-Γκιέργκι, ο πρώτος που κατάφερε να απομονώσει τη βιταμίνη C, πίστευε ότι «Έρευνα είναι να βλέπεις κάτι που βλέπουν όλοι και να σκέφτεσαι κάτι που δεν έχει σκεφτεί κανείς».

Κάθε νέο, αξιόλογο δημιουργικό κατόρθωμα αποτελεί τομή σε σχέση με όλα τα προηγούμενα. Ο Μπετόβεν δεν θα ήταν ο Μπετόβεν αν είχε απλά μιμηθεί τον Χάιντν και τον Μότσαρτ.

Κι αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το επίπεδο του καλλιτέχνη, γιατί οι καλλιτέχνες έχουν μια ικανότητα που δεν έχουν οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη: τη δύναμη να ενεργοποιούν και να διοχετεύουν τη φαντασία τους. Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να ζητήσει καμία άδεια για να φανταστεί κάθε λογής πράγματα, νοητά κι αδιανόητα. Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να θυσιάσει τη φαντασία του για λίγα ψίχουλα αποδοχής..